TUNICA Inconsutilis

TUNICA Inconsutilis

ut communiter redditur, Graece ἄῤραφος χιτῶν, Ioh. c. 19. v. 23. ubi de vestibus Domini nostri, ἦν δὲ ὁ χιτὼν ἄῤραφος, εν τῶ ἄνωθεν ὑφαντὸς δἰ ὅλου. Vide quoque v. seq. ubi de consilio militum, sortiendi potius, quam dividendi, eam: nonnullis peculiati artificiô detexta videtur, ut quae suturam non habuerit, qua de re vide Casaubon. Exercit. Baronian. 16. c. 84. Salmasio vero, non alia fuisle tunica videtur, praeter vulgares et vulgo texi solitas, in Palaestina, et apud Galilaeos, qui, ut nattat Isidorus et Theophylactus, in altitudinem texebant et pectine succutiebant vestimenta, more cum multis gentibus, Romanis quoque, communi, quorum hos rectas vocâsle hoc genere textas runicas, supra vidimus. Huiusmodi tunicarum aliae fuêre χιςτοὶ apud Veteres, quae et ῥαπταὶ dicebantur et συμπορπητοὶ; aliae ἄῤραφοι, quae ex toto tectae conclusaeque et nullâ parte sutiles scissilesque, uti sunt camisiae nostrae et interulae. Σχιςτοι igitur χιτῶνες erant, qui ex utraque parte in humeris fibulâ stringebantur, quos περόνας, sed et ῥαφὰς ac ῥαφίδας, Graeci dicebant: uti erant tunicae laticlviae apud Romanos. Hesychius, συμπορπητὸν vel σύμπορπον, τὸν ῥαφαῖς συνειλημμένον μετὰ τοὺς ὤμους χιτῶνα. Ubi σύμπορπον χιτῶνα vocat, qui et χιςτὸς dictus, fibulis sive ῥαφαῖς altrinsecus in humeris comprehendebatur. Sicut idem tunicam servorum ἑτερομάχαλον vocat, quod την` ἑτεραν μαχάλην ἔχει ἐῤραμμένην, alteram manuleam sutam haberet, i. e. fibulatam vel nodô strictam: sic ut unâ quidem parte haberet μαχάλην, in quam brachium immitteretur, alterâ vero manuleam non haberet, sed in modum pallii amiciretur, et fibulâ necteretur, adeoque ab hac parte ἄῤραφος esset. Er vestimentum

illud caecum ac nullos habens exitus, quô Clytemnaestra Agamemnonem e balneo exeuntem involvit, Lycophron nullas scribit habuisle ῥαφὰς i. e. vestis oras, quae fibulis consererentur. Α῎ῤραφοι igitur tales, quae eslent ἄχιςτοι neque fibulis in altero, aut utroque humero, iungerentur: atque ex hoc genere DOMINI nostri tunica eidem fuisle videtur. Vocat autem Ioannes illam ὑφαντὸν εν τῶ ἄνωθεν, quod in superioribus tunicae partibus eae ῥαφαὶ vel fibulae locum haberent magis, quibus stricta tenebatur et sedebat in humeris tunica. Quia etiam pleraeque per totum et usque ad infimamoram nodis fibulisque ex utraque parte constringebantur, addit ὑφαντὸς δἰ ὅλου, ut nullâ sui parte scisuram et ὐπόκομμα illam habuisse ostenderet, sed integram totam fuisse significaret. Nec prohibet, quo minus ita tales tunicae vocarentur, quod consutae essent aliquâ ex parte et sarcinatricis acu conceptae. Sarcinatricis enim acus idem facit, quod pecten textoris, unde et artem illam, quae acu pingit, ad Γ῾φαντικην` Veter. retulerunt. Et quidem huiusmodi tunicae totae in tela fieri non poterant, sed ex incisis

partibus integrari et acu consui habebant necesle: at χιςτοὶ χιτῶνες coeteraque id genus vestimenta, ut erant colobia Romanorum, et laticlavias tunicas fuisse diximus, ut quae ex duabus plagulis constabant, in utroque latere per fibulas committi solitis, facile in tela rotae fiebant etc. Hactenus Salmas. Not. ad Vopisc. in Aureliano, c. 46. ubi plura hanc in tem, inter alia, tunicam Domini ἄῤραφον, ideo non divisam fuisse a militibus, quod scissa ac divisa nulli usui futura fuisset, ex pallio vero et veste forte alia superaria, utpote vestibus duplicibus, 4 partes commode fieri potuisse, addens. At rationem texendi Veter. et Inconsutiles, h. e. omnei suturâ carentes, faciendi Tunicas, in vera iam luce posuit Clar. Ioh. Braunius Theologus Belga, insigui opere de Vestitu Sacro Summi Sacerdotis Hebraeorum, ubi non tantum ex Indiis saepiuscule huiusmodi Tunicas afferti se vidisse, sed et ipse textrinum huiusmodi suô ingeniô excogitâsse, pluribus ostendit, quem proin hanc in rem prae aliis videre operae pretium erit.